Αποχαιρετισμός στον Αχιλλέα

*Γράφτηκε με την πρόθεση να εκφωνηθεί στην εξόδιο τελετή του ξεχωριστού φίλου και μακροχρόνιου συνταξιδιώτη Αχιλλέα Χιωτέλη. Δεν κατέστη δυνατόν η πρόθεση να υλοποιηθεί. Πως ήταν άλλωστε δυνατόν.

Αχιλλέα, καλέ, πολυαγαπημένε! Καλό μου Αχιλλεφέλι.

Στέκομαι εδώ μπροστά σε όλους. Όλους όσοι σ΄αγάπησαν μα και σε πόνεσαν. Όλους αυτούς που αγάπησες και πόνεσες.

Δεν ξέρω αν το φαντάστηκες, τι δύσκολα μου έβαλες.
Γιατί ακριβέ μου φίλε, που να βρω τις λέξεις που σου πρέπει.
Θα ΄πρεπε να το ΄χεις φανταστεί και τώρα ίσως κρυφογελάς με τον μπελά μου. Γιατί εσύ μου το ΄μαθες αυτό.

Την βάσανο των λέξεων, το βάρος και την αξία τους.
Αυτό το βάσανο που σ΄αποθάρρυνε για να βάλεις σε χαρτί τις ατέλειωτες σου ιστορίες, αυτές που ήξερες να λες με τρόπο μαγικό. Αυτές που άνοιγαν παράθυρα να δούμε την ψυχή σου.

Τι ήταν ο Αχιλλέας;Ένας παραμυθάς!
Έτσι σε είπε η Τασούλα η τραγουδιάρα.

Έχει δίκιο. Ήσουν ο παραμυθάς χωρίς να λέει παραμύθια. Τα παραμύθια σου δεν είχαν δράκους, πριγκίπισσες και βασιλιάδες.

Οι ήρωές τους ήταν άνθρωποι μεταξωτοί.

Αχιλλέα μου.

Τό ΄ξερα ότι θα φύγεις,καιρό τώρα. Μα πως να σου έλεγα όλα αυτά ήθελα.
Τυχερός εστάθηκα και βρήκα στην εφημερίδα αυτό που ήθελα.
Ένα αρθράκι με τίτλο “Άνθρωποι μεταξωτοί”
Το έκοψα και στο ΄δωσα.

Έλεγε.

“Δάνειο από τον μακαρίτη ποιητή Νίκο Καρούζο.
Για κάποιους χωριάτες μιλούσε, που γνώρισε στη Λέσβο.
Αγράμματους, αυτός, τους βρήκε σοφούς.
Γιατί; Ήσαν τρυφεροί με τους άλλους, απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, καχυποψία, έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει.
Μεταξωτούς ανθρώπους τούς βάφτισε ο Καρούζος.
Μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Δεν σπεύδουν χαιρέκακα να κάνουν πλάκα, δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους. Δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα που λοιδορείται σε μια παρέα και ας μη είναι φίλος τους.

Πώς τους αναγνωρίζεις; Από μικρές, ασήμαντες κινήσεις στο φέρεσθαι.
Πολύ τυχερός που ξέρω μεταξωτούς ανθρώπους”.

Αυτά έλεγε ο ποιητής.

Τυχερός αυτός αλλά τυχεροί είμαστε και μεις. Ξέρουμε τουλάχιστον ένα.
Εγώ πιο τυχερός.
Ξέρω δύο. Ξέρω αυτή την μάνα κι αδελφή. Αυτή που με τα χέρια έπλαθε αγάπη και στην έστελνε μακαρονάκι χειροποίητο.

Ξέρω και άλλους δυο. Αγόρι και κορίτσι που στο γονεϊκό κουκούλι αναστήθηκαν, μεγάλωσαν και περπατούν στον ίδιο δρόμο. Είναι αυτά τα δύο φύτρα που αλάφρωσαν τον πόνο της εξόδου σου.

Ο πόνος της εξόδου όμως δεν αφορά μοναχά στον μακαρίτη. Θα καταλάβετε το γιατί.

Τον μάλωσα στο τελευταίο μας γλέντι.

-Έτσι θέλω να με θυμάστε μας δήλωσε. Να τραγουδώ και να χορεύω.
-Σιγά να μη μας πεις εσύ πως θα σε θυμόμαστε, του θύμωσα.

Πάντα ήταν μετριόφρων. Υπερβολικά όπως πιστεύω, αυτός και φίλος του ο Σκαλιώτης. Δεν λέω τ΄όνομα. Είναι εδώ και θα τον δυσκολέψω.

Ο Αχιλλεύς ήταν πολλά δεν ήταν ένα. Ήταν ο κατ΄εξοχήν Πολίτης. Πολιτικό ον με κεφαλαίο πι.
Ήταν η ενσάρκωση της γενιάς που πολύ ονειρεύτηκε, πολλά θυσίασε, πολύ πικράθηκε και πλέον αποχωρεί.

Ο επιτάφιος λοιπόν, αυτός που πάσχισα να συνταιριάξω αφορά και στην γενιά μας αφού εκφωνείται προς τιμήν του γνησιότερου και ευγενέστερου εκπρόσωπού της.

Ο Αχιλλεύς θα είναι στο μέλλον, για όσους τον γνωρίσαμε, η προσωποποίηση των αξιών για τις οποίες έχουν χαθεί οι λέξεις.

Πολιτικά μιλώντας, ποιος αλήθεια ήταν. Σε πια πλευρά ανήκε;

Κάποτε καλέ μου ήταν τα πράγματα απλά.
Λάθος!
Έμοιαζαν απλά. Δημοκράτες και φασίστες. Αριστεροί -δεξιοί. Προοδευτικοί - συντηρητικοί.

Τώρα μπλέξαμε. Τις χάσαμε τις λέξεις.
-Αχιλλέα, σε ρωτούσα. Εμείς τώρα είμαστε ακόμα αριστεροί;
-Ναι μου απαντούσες.
-Τι σόι αριστεροί βρε Αχιλλέα;
-Άστο τώρα αυτό Γιαννάκη. Θα το βρούνε άλλοι.

Ήξερες πλέον καλά ότι αν υπάρχει μια αόρατη γραμμή που χωρίζει τους πολίτες σε δύο κόσμους, μια γραμμή που ποτέ δεν σβήνει είναι αυτή όπου στην μια πλευρά, την δική σου πλευρά, βρίσκονται όσοι δεν ευτυχούν, δεν ησυχάζουν όσο υπάρχουν άλλοι που δυστυχούν.

Ήξερες πια καλά ότι στην πλευρά αυτοί δεν βρισκόμαστε μόνο Εμείς μα ούτε στην απέναντι μόνο Αυτοί.

Τώρα πια που λέξεις δεν αρκούν, που τα νοήματά τους έχουν νοθευτεί, τώρα χρειαζόμαστε τα πρόσωπα, την αναφορά σε πρόσωπα. Λίγα, ξεχωριστά.

Κάποτε τραγουδούσαμε το “είμαστε δυο, είμαστε τρεις , είμαστε χίλιοι δεκατρείς”.

Το θυμάσαι.

Παρ΄το τώρα ανάποδα Αχιλλέα μου.

Εδώ είμαστε τώρα.

Γιαυτό θα λέμε.

Είναι δημοκράτης ... όπως ο Αχιλλέας.
Είναι προοδευτικός ... όπως ήταν ο Αχιλλέας.
Είναι λεύτερο και ανεξάρτητο πνεύμα...
Είναι αριστερός ... όπως ....

Ξέρω ότι αν άκουγες θα είχες σκοτεινιάσει από θυμό.

-Έλα σε παρακαλώ! Τι είναι αυτά. (Η μετριοφροσύνη που λέγαμε).
-Αχιλλεφέλι μου, θα απαντούσα. Δεν είμαστε όλοι μεταξωτοί.
Κάπου χρειαζόμαστε κι εμείς. Οι ξερόλες υπεροπτικοί.

Θα σε αφήσω τώρα με λίγους στίχους από τραγούδι ελαφρό. Σε ρυθμό όχι ανατολικό αλλά ευρωπαϊκό. Όχι μόνο για να σε πειράξω για μια ακόμα φορά αλλά γιατί ξέρω ότι οι στίχοι θα σου αρέσουν.

Πάντα έδινες μεγάλη σημασία, πιο πολύ κι από την μελωδία, στα “λόγια”.

“Πόσο φοβάμαι
πως ίσως μια μέρα σε χάσω
και πως να πως να σε ξεχάσω... “

Χαίρε λοιπόν Αχιλλέα.
Φτερούγισε ψυχούλα μου ψηλά. Είσαι πια ελεύθερος.

Αγάλι, αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Εμπρός στο δρόμο του Κουβέλη.

Αρραβωνιάσματα ΠΑΣΟΚ και Σύριζα με κουμπάρο τον Λαλιώτη . Το μαρτύρησε στα ΝΕΑ ο εκ του βαθέως ΠΑΣΟΚ ορμώμενος πολιτικός σχολιαστής κ.Παπαχρηστος.

Αλήθεια, ψέμα; Ελάχιστα ενδιαφέρει. Σαν θέλει η νύφη κι' ο γαμπρός ο κουμπάρος θα βρεθεί. Από καλοθελητές δεν πάσχει ο ''χώρος''. Το ερώτημα που χρήζει απαντήσεως είναι εάν θέλει ή νύφη (Φώφη) κι' ο γαμπρός ( Αλέξης).

Για τον Αλέξη το πράγμα είναι απλό, βεβαίως θέλει, δεν χωρεί αμφιβολία. Αν και έχει ήδη καρπωθεί όλη σχεδόν την εκλογική προίκα, εξακολουθεί να θεωρείται σφετεριστής στα μάτια των λιγοστών πλέον πιστών της πάλαι ποτέ κραταιάς πολιτικής οικογένειας. Προκειμένου να διασφαλίσει ο ''σφετεριστής'' την επικυριαρχία του εις το μέλλον επιζητεί να αποκτήσει και τους τίτλους ιδιοκτησίας κοινώς δηλαδή να τους πάρει και τα βρακιά. Το πράγμα έχει δυσκολίες δεν είναι όμως ακατόρθωτο. Αγάλι αγάλι...

Ενώ για τον γαμπρό η επιθυμία αρραβώνος είναι δεδομένη όσο και σφοδρή, η διάγνωση των διαθέσεων της νύφης είναι περίπλοκο ζήτημα. 'Όλοι γνωρίζουν την σφοδρή της επιθυμία να κρεμαστεί ο ''σφετεριστής'' ανάποδα, να επιστρέψουν οι κλεμμένοι ψηφοφόροι και τα περασμένα μεγαλεία . Καθώς όμως ο χρόνος περνά και οι κοψοχέρηδες Συριζαίοι προσπερνούν την στάση, Πασοκ και λοιπές δυνάμεις, άλλοι (πολλοί) προς άγνωστη κατεύθυνση και άλλοι (λιγότεροι) για Κυριάκου μεριά, τους ζώνουν τα φίδια. Εδώ είναι που μπαίνουν στο κόλπο οι καλοθελητές. Μιλάνε με λόγια που ξυπνάνε τις ιστορικές μνήμες του “χώρου”. Ένας είναι ο εχθρός , ο νεοφιλελευθερισμός, μπλα μπλα... Ποιο είναι το χρέος των προοδευτικών δυνάμεων;

Κάπως έτσι αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.

Κάπως έτσι μπαίνουνε στο δρόμο του Κουβέλη.

Όλα έχουν λοιπόν δρομολογηθεί; Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον; Πιθανόν ναι, εκτός και αν κάποιος αστάθμητος παράγοντας, κάποιος απρόβλεπτος μηχανής θεός μπουκάρει και τα φέρει τα πάνω κάτω.

Κάπως έτσι άλλωστε δεν χάλασε ο Κυριάκος τα σχέδια των εκ δεξιών καλοθελητών;

Αυτό που δεν ξεπερνιέται είναι το μίσος!

του Φώτη Γεωργελέ στην Athens Voice

Καταλαβαίνω πως αυτές τις μέρες, πολλοί συμπολίτες μου είναι αποσβολωμένοι. Μοιάζει σαν αυτά τα 6 χρόνια που πέρασαν να ήταν κακές παραισθήσεις. Μια παραζάλη, ένα άγριο μεθύσι που τελείωσε άσχημα το επόμενο πρωί. Την Κυριακή το βράδυ, σε μια αποστροφή της ομιλίας του, ο πρωθυπουργός έσβησε τα προηγούμενα χρόνια. Παίρνοντας αυτό το ύφος της ευθύνης που πρέπει να έχουν οι δημόσιοι άντρες, είπε πως φράσεις για προδοσία δεν πρέπει καν να ακούγονται, γιατί όποτε συνέβη αυτό η χώρα το πλήρωσε ακριβά. Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης έμειναν άναυδοι, η οροφή του κτιρίου δεν έπεσε.

Ο στόχος επετεύχθη, το έργο πρέπει να προχωρήσει, όλα αλλάζουν για να μείνουν ίδια. Εσύ φτωχέ ανόητε οπαδέ, μόνο εσύ ήσουν που φώναζες για γερμανοτσολιάδες και χούντες, εσύ έφτιαχνες το νέο ΕΑΜ που θα έδιωχνε τις δυνάμεις κατοχής χωρίς να κάνει το λάθος της Βάρκιζας να παραδώσει τα όπλα, εσύ μιλούσες για μερκελιστές, όργανα των δανειστών, Τσολάκογλου, προδότες, εσύ παρασυρμένε, όχι εμείς, όχι η υπεύθυνη πολιτική ηγεσία σου, όχι οι εφημερίδες σου, όχι η αριστερά που ξέρει τι σημαίνει εμφύλιος, εσύ, εσύ ο όχλος, εσύ η μάζα, εσύ ο χρήσιμος ηλίθιος, μήπως είσαι χρυσαυγίτης;

Γιατί εμείς φεύγουμε, έχουμε δουλειά, έχουμε ραντεβού με την go back μάνταμ Μέρκελ, πάμε στη σύνοδο του «νεοφιλελεύθερου» σοσιαλδημοκρατικού ευρωπαϊκού κόμματος.

Είναι πολύ ακριβά τα μαθήματα δημοκρατίας, μόνο όταν πληρώσεις μαθαίνεις και πάλι δεν είναι σίγουρο. Πρέπει και να θέλεις να δεις την πραγματικότητα. Μέσα σε μήνες οι έλληνες πολίτες είχαν τη δυνατότητα να κρίνουν και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους γι’ αυτή την οδυνηρή περίοδο. Να μάθουν τον κυνισμό της εξουσίας. Τη χειραγώγηση του πλήθους. Την εργαλειοποίηση της οργής και της άγνοιας. Την υποδαύλιση των πιο σκοτεινών ενστίκτων, του φόβου και του μίσους, για την επιτυχία ιδιοτελών πολιτικών σκοπών. Κάθε τεχνικός της εξουσίας το ξέρει, η αγάπη είναι ατομική, το μίσος ενώνει. Τυφλώνει. Δημιουργεί στρατούς.

Για την Ενότητα

Πρωτοβουλίας ενότητας του δημοκρατικού μεταρρυθμιστικού χώρου ανέλαβαν πολίτες της Δυτικής Αθήνας ( Περιστέρι, Πετρούπολη, Ίλιον). Για την κρισιμότητα των περιστάσεων και την ανάγκη συγκρότησης νέας ισχυρής παράταξης δόθηκε στην δημοσιότητα το κείμενο που ακολουθεί, με τα ονόματα των υπογραφόντων.

Για την Ενότητα  (Ισχυρή παράταξη σοσιαλδημοκρατών, αριστερών δημοκρατών, κεντρώων φιλελεύθερων, οικολόγων)

Σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην νεώτερη ιστορία μας, στο πηδάλιο της χώρας βρίσκεται ο πλέον ακατάλληλος και επικίνδυνος κυβερνητικός συνασπισμός. Η χωρίς αρχές, ετερόκλητη, συμμαχία της “ανόητης Αριστεράς” και της “ψεκασμένης Ακροδεξιάς” με συγκολλητική ουσία την ακόρεστη δίψα για την εξουσία. Αδυνατώντας να κυβερνήσουν επί της ουσίας, επιδιώκουν την οικοδόμηση κομματικού κράτους “ των κολλητών”, προσπαθούν να επιβάλλουν τον κομματικό έλεγχο της δικαιοσύνης και της ενημέρωσης, συνεχίζουν την επιχείριση διχασμού της κοινωνίας σε διεφθαρμένους και ηθικά ανώτερους. Μέσα στον βάλτο της ακυβερνησίας, ο συνδυασμός ανικανότητας και ιδεοληπτικής εμμονής στην πολιτική του “όλα στο κράτος και για το κράτος με τους δικούς μας στην εξουσία” μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρα τοξικός.

Η χώρα αποδυναμώνεται εκπίπτοντας σε παρία της Ευρώπης, η οικονομία αργοπεθαίνει στην παγίδα της στασιμοχρεοκοπίας και η κοινωνία όντας αποκαμωμένη αναζητά στηρίγματα ώστε να βρει το κουράγιο για μια ακόμα προσπάθεια. Ο κίνδυνος όμως να επανέλθουν στο προσκήνιο τα σχέδια των δραχμολάγνων, “αφού όλες οι θυσίες αποδείχθηκαν μάταιες”, δεν μπορεί να αγνοείται. Η κρίσιμη κατάσταση και οι κίνδυνοι που παραμονεύουν, καθιστούν αναγκαία όσο ποτέ την ισχυρή πολιτική παρουσία ισχυρής παράταξης που θα στηρίξει και θα εμπνεύσει την προσπάθεια ανόρθωσης. Την ανάγκη αυτή αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι πολίτες αλλά, και κυρίως, την χρειάζεται η χώρα. Η συγκρότηση της παράταξης έχει ως προϋπόθεση την Ενότητα, την Ανανέωση και τον σαφή μεταρρυθμιστικό στόχο.
Ο κατακερματισμός σε πολιτικές μικροϊδιοκτησίες δεν αντιμετωπίζεται με τεχνητές συγκολλήσεις εκλογικής επιβίωσης αλλά με την Ενότητα σε ένα νέο πολιτικό φορέα στον οποίο θα συνταιριάξουν λειτουργικά όλα τα ρεύματα που διατρέχουν τον χώρο. Οι Ευρωπαϊστές Σοσιαλδημοκράτες, οι Αριστεροί δημοκράτες, οι κεντρώοι φιλελεύθεροι, οι δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας καθώς και προσωπικότητες της πολιτικής και πνευματικής ζωής του τόπου, είναι τα υλικά που συνθέτουν το πανόραμα του νέου οργανισμού.

Η Ανανέωση στο ηγετικό επίπεδο επιβάλλει τον παραμερισμό προσωπικών φιλοδοξιών και στενών κομματικών πατριωτισμών. Η νέα ηγεσία οφείλει να είναι “ελεύθερη βαρών” από το παρελθόν, οφείλει δηλαδή να είναι στην κυριολεξία νέα και όχι προϊόν ανακύκλωσης. Η διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας και οι προφανείς δυσκολίες που ενέχει το εγχείρημα επιβάλλουν την προσφυγή στην λαϊκή εντολή, στην ετυμηγορία της βάσης. Επιβάλλεται όμως παράλληλα να διασφαλιστούν όλες οι προϋποθέσεις για να εκφραστεί μαζικά και αβίαστα η λαϊκή βούληση κάτι που θα ακυρώσει την “μάχη επιβίωσης των μηχανισμών”. Η ολοκλήρωση της προσπάθειας δεν μπορεί παρά να είναι η τελευταία πράξη, το επιστέγασμα σειράς βημάτων και πρωτοβουλιών που θα ενεργοποιήσουν το σώμα της κοινωνίας που προσβλέπει στην συγκρότηση ισχυρής παράταξης.

Η επιτυχής συκρότηση της παράταξης δεν μπορεί να μην αναζητήσει στέρεη βάση στην εκφορά καθαρού μεταρρυθμιστικού λόγου που θα σηματοδοτεί τις δυναμικές παραγωγικές δυνάμεις τις οποίες επιζητεί να εκφράσει πολιτικά. Ο καθαρός μεταρρυθμιστικός λόγος πρέπει να τοποθετεί με σαφήνεια την παράταξη στο πλευρό των δυνάμεων που επιδιώκουν τον ριζικό μετασχηματισμό του κράτους, της εκπαίδευσης, της οικονομίας και που οφείλουν να κατανικήσουν το τέρας του εθνολαϊκισμού, της κομματοκρατίας, της κρατικοδίαιτης οικονομίας. Οι ενδεχόμενοι σύμμαχοι της παράταξης δεν κατοικούν στα εδάφη της δήθεν ριζοσπαστικής και δήθεν αριστεράς.

Παρακολουθούμε με ιδιαίτερη προσοχή και αγωνία τα όσα γράφονται και όσα γίνονται σχετικά με την συγκρότηση της παράταξης. Παρά τα μικρά βήματα που έγιναν με τις συναντήσεις, τις επικοινωνίες και τις δηλώσεις των επικεφαλής των κομμάτων που ανήκουν στο χώρο παράταξης παραμένει η εντύπωση ότι τα πράγματα δεν αντιμετωπίζονται, σε ηγετικό επίπεδο, με την αποφασιστικότητα και την ταχύτητα που θέλουν οι πολίτες και υπαγορεύουν οι ανάγκες της χώρας. Η συγκρότηση κοινής επιτροπής για την διερεύνηση πολιτικών συμπτώσεων προγραμματικού χαρακτήρα, είναι χρήσιμη αλλά δεν αρκεί.

Όσοι πολίτες αντιλαμβάνονται, όπως εμείς, τον επείγοντα χαρακτήρα για την συγκρότηση ισχυρής, νέας και ενιαίας, παράταξης, αντιλαμβάνονται επίσης ότι η διαδικασία θα επιταχυνθεί, εάν η ευθύνη γι΄αυτό ανατεθεί σε ένα συλλογικό όργανο ευρείας αποδοχής στο οποίο θα συμμετέχουν στελέχη και προσωπικότητες πρώτης γραμμής με την ευρύτητα και το κύρος που αντιστοιχεί στο μέγεθος της προσπάθειας. Αυτή η χειρονομία ενότητας και αποφασιστικότητας, χωρίς αστερίσκους, σε επίπεδο κορυφής, είναι δυνατόν να εμπνεύσει την απαραίτητη αισιοδοξία στην βάση της κοινωνίας και να πυροδοτήσει τις διαδικασίες αυτοοργάνωσης σε τοπικό επίπεδο.

Δυτική Αθήνα

Απρίλης 2016

Το κείμενο υπογράφεται από:

Βεντουράτος Θύμιος, Βεντουράτος Σπύρος, Γιαλός Νίκος, Γκόκας Κώστας, Γκούμας Πέτρος, Δουκέλης Αντώνης, Καλαμπαλίκης Παντελής, Κουρτσούνης Γιώργος, Μαϊκαντή Μαίρη, Μιχαλόπουλος Γιάννης, Μουκουβίνας Βασίλης, Ντζούρας Νίκος, Πατινιωτάκης Σταύρος, Ρήγας Χρήστος, Σέμπος Τάκης, Σιώζος Μιχάλης, Σταμάτης Παναγιώτης, Τζιάς Δημήτρης

Η κοινή λογική που τόσο λείπει

Του Φώτη Γεωργελέ στην Athens Voice (*)

1.Μιλάνε αυτοί που επέβαλαν 11 μειώσεις συντάξεων. Ένας κυβερνητικός βουλευτής το λέει πιο κυνικά από τον αρχηγό του: εδώ δέχτηκαν 11 μειώσεις συντάξεων, στη 12η θα κολλήσουν; Είναι όμως έτσι τα πράγματα, είναι οι 11 των προηγούμενων και η δωδέκατη μείωση των τωρινών; Μα αν δεν έπρεπε να γίνουν, όπως τόσα χρόνια έλεγε το αντιμνημονιακό μπλοκ, γιατί δεν τις κατάργησαν μόλις έγιναν κυβέρνηση; Γιατί δεν επαναφέρουν τις συντάξεις όπως υπόσχονταν; Ποιος τους εμποδίζει; Όχι μόνο δεν ακυρώνουν τις μειώσεις συντάξεων, αλλά πρώτα το καλοκαίρι με την αύξηση εισφοράς υγείας και έπειτα τώρα με το ασφαλιστικό, τις μειώνουν κι άλλο. Οι νέες «αντιμνημονιακές» μειώσεις δεν αντικαθιστούν τις παλιές, προστίθενται στις παλιές. Άρα η κυβέρνηση που επιβάλλει τη 12η μείωση, είναι σαν να έχει η ίδια επιβάλλει και τις 11 προηγούμενες.

Η ιστορία του ασφαλιστικού είναι η ιστορία αυτής της χώρας στην εποχή της κρίσης.

του Φώτη Γεωργελέ στην Athens Voice

Aυτά τα χρόνια, χρησιμοποιούσα συχνά το παράδειγμα του ασφαλιστικού. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί εδώ, με τρία απλά νούμερα, μπορεί και ένας μαθητής γυμνασίου να καταλάβει τι κάναμε ως κοινωνία τις δύο τελευταίες δεκαετίες και αυτοκτονήσαμε. Η συνολική δαπάνη για τις συντάξεις το 2000 ήταν 14,4 δις. Το 2009 είχε φτάσει τα 32,7 δις. Η κρατική επιδότηση στα ταμεία το 2000 ήταν 7,4 δις, το 2009 είχε φτάσει στα 23 δις. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, 1 εκατομμύριο άνθρωποι προστέθηκαν στους συνταξιούχους. Η Ελλάδα μετατράπηκε σε μια χώρα συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων. Το κόστος του κράτους συνεχώς διογκωνόταν, το βάρος στον ιδιωτικό τομέα συνεχώς μεγάλωνε.

Εμείς τι κάνουμε;

Του Χρήστου Χωμενίδη-στο Capital.gr

Χλευάσαμε προ ημερών αντικρίζοντας τη μισή κυβέρνηση να συνωθείται –περιστοιχισμένη από παντοειδείς σφωγγοκωλάριους– γύρω από τον Λάκη Λαζόπουλο.

Γελάσαμε (πολύ πικρά - πάντως γελάσαμε) προ εβδομάδων με την συνομιλία Μπιλ Κλίντον-Αλέξη Τσίπρα, όπου ο δεύτερος παρουσίαζε εικόνα ηγεμόνος εκ Δυτικής Λιβύης, για να θυμηθούμε τον Καβάφη. "...Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος που έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι...".

Ξεκαρδιστήκαμε προ μηνών με τη ρίψη στεφάνου στου γυαλού τα βοτσαλάκια και τη διοργάνωση χριστιανικού μνημοσύνου για τους Σαλαμινομάχους από τον Πάνο Καμμένο. Ο Στυλιανός Παττακός, εφόσον παραμένει διαυγής στα εκατόν τρία του, σίγουρα θα ζήλεψε που επί των ημερών της "Εθνοσωτηρίου" δεν είχε εμπνευστεί κάτι παρόμοιο...

Εμείς. Οι μισοί Έλληνες. Ή –για να μην το παίρνουμε επάνω μας– το 39% σχεδόν της κοινωνίας, όπως καταγράφηκε στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.

Το υπόλοιπο 61% αν δεν επικροτεί τους κρατούντες, τουλάχιστον δεν εξεγείρεται με τα εξωφρενικά, κατά τη γνώμη μας, καμώματά τους.

Στα μάτια της πλειοψηφίας, οι Συριζανέλ ίσως φαντάζουν πλέον ασυνεπείς. Δεν σημασιοδοτούν ωστόσο και καμιά πρωτοφανή παρακμή.

Οι φόροι –εννοείται– τσούζουν. Η εξωτερική εντούτοις πολιτική, η αντίληψη για την παιδεία και τον πολιτισμό, το ύφος και το ήθος της νεοπαγούς εξουσίας γίνεται γενικώς αποδεκτό. "Οι προηγούμενοι γιατί ήταν καλύτεροι; Επειδή φορούσαν γραββάτες;" θα σου πουν. Και θα το πιστεύουν ειλικρινά.

Χρειάστηκε άοκνη προσπάθεια δεκαετιών για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο.

Η σχολική εκπαίδευση έπρεπε να υποβαθμισθεί στο μη παρέκει. Τα λύκεια να καταντήσουν πάρκινγκ μαθητών, οι οποίοι περιμένουν βαριεστημένα πότε θα σχολάσουν για να τρέξουν στα φροντιστήρια-αποστηθιστήρια που θα τους εξασφαλίσουν την επιτυχία στις Πανελλαδικές. Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ να γίνουν ξέφραγο αμπέλι για τον κάθε πικραμένο, από τους φοιτητοπατέρες και τους μπαχαλάκηδες μέχρι τους μικροπωλητές λαθραίων dvd.

Στον δημόσιο λόγο έπρεπε να κυριαρχήσει η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση, να συμφιλιώσει και να εθίσει τους Έλληνες στο λούμπεν σε όλες του τις εκφάνσεις. Από τους εξωνημένους δημοσιογράφους οι οποίοι γαβγίζουν νυχθημερόν, προωθώντας τα συμφέροντα του καθενός αφανούς χορηγού τους. Μέχρι τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα που αποβλακώνουν τη μια γενιά μετά την άλλη. Όταν, παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2002, ένας λαός σύσσωμος είχε κολλήσει στις οθόνες του και αγωνιούσε εάν νικητής του Big Brother θα έβγαινε ο Πρόδρομος ή ο Τσάκας, γιατί να φρικιά σήμερα με τους Συριζανέλ; Ή ακόμα και με τη "Χρυσή Αυγή";

Η αισθητική και ηθική καταβαράθρωση, η αντίληψη ότι όλα παίζουν κι όλοι παίζουμε εμπεδώθηκε στα χαρισάμενα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τα παλαιά κόμματα έστρωσαν κόκκινο χαλί για να επελάσει, μετά την οικονομική χρεοκοπία, το συνονθύλευμα που αυτοαποκαλείται "Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς". Αντί να λέγεται "Περονικό Κόμμα Ελλάδας".

Και σήμερα τι κάνουμε εμείς, οι νουνεχείς; Καγχάζουμε με τα χαΐρια των κυβερνώντων; Περιμένουμε να φθαρεί ο Σύριζα και να πέσει υπό το βάρος των ανοησιών και των ανομημάτων του; Ξεφυλλίζουμε παλιά άλμπουμ με φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Ηρώδειο, ανάμεσα στον Χατζιδάκι και στον Κουν, και του Λεωνίδα Κύρκου με τη φυσαρμόνικα – μυρηκάζουμε ένδοξους, κατά τη γνώμη μας, καιρούς που ποτέ δεν γνωρίσαμε;

Κούνια που μας κούναγε εάν νομίζουμε πως ο τροχός θα γυρίσει νομοτελειακά και το "ευρωπαϊκό", "μεταρρυθμιστικό" –ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το– τόξο θα επανέλθει στα πράγματα για να ξαναθέσει την πατρίδα στην ορθή τροχιά της...

Όταν ο Βασίλης Λεβέντης –για να αναφέρω την λιγότερο αντιπαθή περίπτωση– γίνεται εν μια νυκτί από περίγελως, αξιοσέβαστος πολιτικός παίκτης, γιατί να μην τον καμαρώσουμε προσεχώς ηγέτη του 10% και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης;

Όταν ο Λάκης Λαζόπουλος εξακολουθεί να επηρεάζει την κοινή γνώμη περισσότερο από τον οποιονδήποτε, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα βγούμε στο ορατό μέλλον από τον αστερισμό της ευτέλειας;

Όταν, κυρίως, εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε κάποια απτή, πειστική, ελκυστική πρόταση για τη χώρα παρά αρκούμαστε σε γενικότητες; Ως οπαδοί –συστηνόμαστε– της λογικής, ως παιδιά του Διαφωτισμού... Το μήνυμα που εκπέμπουμε είναι πολύ γενικόλογο, πολύ θολό για να συγκινήσει. Με ευχολόγια και "ήξεις αφήξεις" κανείς δεν κέρδισε ποτέ όχι εκλογές αλλά ούτε καν τη γυναίκα που επιθυμούσε. Εκτός και αν μόστραρε ένα γεμάτο πορτοφόλι...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται ποτέ να ηττηθεί από κάποια κεντροδεξιά απομίμησή του. Ούτε από τον οποιονδήποτε θυμίζει τις "παλιές, καλές ημέρες" που έληξαν οριστικά με τα μνημόνια.

Μονάχα εκείνος (ή εκείνη) που θα κοιτάξει την κοινωνία ασκαρδαμυκτί και θα επαγγελθεί συγκεκριμένες αλλαγές: Την εκκαθάριση του κράτους ωσάν να πρόκειται για χρεοκοπημένη επιχείρηση. Την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Την ελάφρυνση –πάση θυσία– των φόρων. Την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων με ξενόγλωσσα τμήματα. Την άμεση πώληση του Ελληνικού και κάθε άλλης περιουσίας που σαπίζει αναξιοποίητη. Το τέλος –ακόμα, ακόμα– της υποχρεωτικής συμμετοχής στα ασφαλιστικά ταμεία, εφόσον εργαζόμενος και εργοδότης προτιμούν κάποια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία... Μονάχα εκείνος έχει μια ελπίδα να καθίσει στο τιμόνι. Και να ξεκολλήσει την πατρίδα από τη λάσπη.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας